Όλοι εμείς που διδάσκουμε τη γλώσσα το ξέρουμε καλά, η γλώσσα είναι Ο φορέας πολιτισμού. Αλλά οι δραστηριότητες που κατατείνουν στο να αναδείξουν, κατά τη διδασκαλία, αυτή τη βιωμένη για μας γνώση ορίζονται από το στόχο και το έμψυχο υλικό μας. Πολύ εύστοχα τα λέει ο συνάδελφος από την Αίγυπτο. Ο καθένας μας σε αυτό το επίπεδο δεν μπορεί παρά να παίρνει πρωτοβουλίες και να αυτοσχεδιάζει ανάλογα με τις απαιτήσεις των φοιτητών του. Τα κείμενα που χρησιμοποιούμε προβάλλουν τον πολιτισμό, σύγχρονο ή του παρελθόντος, για να μην πω πάλι το αυτονόητο, πως και εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος αυτού του πολιτισμού. Τα οπτικοακουστικά μέσα (ελληνικά τραγούδια, ντοκυμαντέρ - εμείς, για παράδειγμα,έχουμε προγραμματίσει να δούμε το βραβευμένο και κυρίως ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ "Είδαν τα μάτια μας γιορτές") ή αφιερώματα στην ελληνική ποίηση (το επιχειρούμε με δίγλωσσο κείμενο). Από κει και πέρα στο 4ο επίπεδο θα ασχοληθούμε και με ορισμένες ενότητες από την ελληνική Ιστορία, μετά από απαίτηση των φοιτητών ( 1821 και Φιλελληνισμός στη Γερμανία, Η εποχή του Όθωνα, κλπ). Αποφεύγουμε πάντως οτιδήποτε ιδιαίτερα φολκλορικό που παραπέμπει, τουλάχιστον εδώ στη Γερμανία, σε μια Ελλάδα εξωτική και υποβαθμισμένη. Θα πρότεινα, λοιπόν, αν υπάρχει συγκεκριμένο υλικό, να μας ενημερώνουν οι Φρυκτωρίες και εμείς ανάλογα με τις ανάγκες μας θα το επιλέγουμε. Είναι ανάγκη, κατά τη γνώμη μου, να εφοδιαζόμαστε και να ανατροφοδοτούμαστε στην προσπάθειά μας αυτή, γιατί, όπως λέει και ο Δημοσθένης έχουμε ό,τι ο καθένας μόνος του συλλέγει και μεταφέρει και πέραν τούτου ουδέν. Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρουν μόνο συγκεκριμένες προτάσεις, αν υπάρχουν, και όχι αόριστα στοιχεία και αναποτελεσματικές συζητήσεις. Με συγχωρείτε, αν σας φαίνομαι υπερβολική, αλλά δεν αντέχω το "τυχαίο".