sikeliotis writes, "Το κείμενο αυτό αποτελεί απάντηση σε δύο κείμενα της Αρετής Πότσιου. Το κείμενο έχει ξανασταλεί στις Φρυκτωρίες. Χάθηκε όμως και το ξαναστέλνω σήμερα. Εν τω μεταξύ όμως η Αρετή έχει ήδη στείλει την απάντησή της! Ελπίζω ο διάλογος που έχει ανοίξει να φανεί χρήσιμος και σε άλλους."

Θεσσαλονίκη, 15 Μαϊου 2003 (δεύτερη καταχώριση)

Δύο σ' ένα



(Βαθμολογία (αποτέλεσμα αξιολόγησης) 1)από SIKELIOTIS στις Friday, April 18 @ GTB Daylight Time





Λοιπόν το σχόλιό μου αφορά και τα δύο σου τελευταία κείμενα εξ ου και ο τίτλος "δυο σ' ένα". Καταρχάς, δεν είμαστε δυο, είμαστε τρεις (είναι και η Χρύσα) οπότε είμαστε χίλιοι δεκατρείς αφού η τριάδα είναι ο πιο πλήρης αριθμός! Αρετή μη σου κάνει εντύπωση που γράφω πως τον πόλεμο κατά της Σερβίας τον έκανε η αριστερά. Έχουμε συνηθίσει στην "αγιοποίηση" των μαρτύρων της αριστεράς αλλά μην ξεχνάς ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια βρίσκεται πια στην εξουσία. Εκτός βέβαια αν ψάχνουμε την "αγνή", την "πραγματική" και "γνήσια" αριστερά, οπότε ή μιλάμε για κάτι που δεν υπάρχει ή μιλάμε για μια αριστερά του 5% το πολύ. Ειδικά στην Ιταλία ήταν η αριστερή κυβέρνηση του συνασπισμού της αριστεράς με πρωθυπουργό τον Ντ' Αλέμα που υποστήριξε ένθερμα ηθικά και υλικά τον βομβαρδισμό της Σερβίας για 100 μέρες. Στην Αμερική ήταν ο δημοκρατικός Κλίντον, στην Αγγλία ο Μπλερ, στη Γερμανία ο "πρασινοκόκκινος" συνασπισμός Σοσιλαδημοκρατών και Πρασίνων. Ήταν ένας πόλεμος αν θυμάσαι για την "υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Για τα ανθρώπινα δικαιώματα της... αλβανικής μαφίας να κάνει λαθρεμπόριο και δουλεμπόριο από το Κοσσυφοπέδιο σε όλα τα Βαλκάνια και τη Δυτική Ευρώπη. Αυτοί ήταν τελικά οι μόνοι κερδισμένοι.Δεύτερον, οι θεσμοί και ειδικά οι διεθνείς οργανισμοί αντανακλούν τους συσχετισμούς δύναμης σε όλο τον κόσμο για να θυμηθούμε τον δικό μας, τον Πουλαντζά. Τώρα που η πλάστιγγα γέρνει προς την Αμερική, η συνέλευση του ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας τους είναι άχρηστα και τα πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων. Εμείς όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή: πρέπει να υπενθυμίζουμε τις διεθνείς συμβάσεις και να επιμένουμε στην τήρηση της νομιμότητας. Αλλιώς επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, δηλαδή του ισχυρότερου, δηλαδή της βάρβαρης Αμερικής. Φυσικά ο ΟΗΕ έχει αποτύχει αλλά γι' αυτό ευθύνεται η αλαζονεία της Αμερικής, όχι ο ίδιος ο θεσμός. Αν θυμάσαι η ΚτΕ απέτυχε καθώς δεν την αναγνώρισε ο Χίτλερ και εν συνεχεία ο Μουσολίνι ενώ η Σοβιετική Ένωση το 1939 υπέγραψε σύμφωνο με τους Γερμανούς και ο δυτικός κόσμος ανέχτηκε αρχικά τις γερμανικές προκλήσεις. Υπήρξε δηλαδή σωρεία παραβιάσεων της διεθνούς νομιμότητας. Και τότε δεν αντιδρούσε κανένας και πιάστηκαν όλοι στον ύπνο. Ευτυχώς που τώρα οι λαοί ξύπνησαν και αντιδρούν όπως και όσο αντιδρούν. Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι η κόκα κόλα. Με την ίδια λογική δεν θα πρέπει να βλέπουμε ούτε αμερικανικές ταινίες, ούτε να χρησιμοποιούμε τα windows. Το πρόβλημα είναι ότι όπως λες και εσύ υπάρχει η αίσθηση ότι τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα.Για να σταματήσει αυτό πρέπει απλώς να συνεχίσουμε αυτό που ήδη κάνουμε εδώ και... χιλιάδες χρόνια: να συνεχίσουμε να είμαστε οι ζωντανοί φορείς ενός πολιτισμού τόσο παλιού αλλά και τόσο νέου, που ανανεώνεται συνεχώς και πλουτίζει από την επαφή του με τους άλλους. Αρετή εμείς δεν ήμασταν ποτέ ειρηνιστές και αντιμιλιταριστές. Αντίθετα, ήμασταν πάντοτε αγωνιστές ανυπότακτοι. Η κουλτούρα της μη-βίας και ο πασιφισμός δεν είναι για μας, είναι για ξενέρωτους δυτικούς. Εμείς κοιτάμε "πότε θα κάνει ξαστεριά"! "Μικρός λαός που πολεμά χωρίς σπαθιά και βόλια για όλου του κόσμου του κρασί, το φως και το τραγούδι". Αγωνιστές λοιπόν γιατί πιστεύουμε πρώτα στη δικαιοσύνη και ύστερα στην ειρήνη. "Μη είκειν Λακεδαιμονίοις". Στους μιλιταριστές δεν υποχωρούμε, δεν κάνουμε παθητική αντίσταση, αλλά τους κηρύσσουμε τον πόλεμο. Ηρέμησε, δεν είπα να γίνουμε τρομοκράτες! Ο πόλεμος ο δικός μας είναι πολιτισμικός. Ήδη το δυτικό πολιτισμικό υπόδειγμα έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν παράγει τίποτα εκτός από την τεχνολογία, τίποτα που να ζηλέψει κανείς. Αντίθετα άλλοι πολιτισμοί, ανάμεσά τους και ο δικός μας (προς θεού όχι μόνο αυτός και ίσως ούτε κατεξοχήν αυτός) "ξέρουν κάτι που μπορεί ακόμη να μας σώσει", η αίσθηση της δικαιοσύνης είναι ένα στοιχείο. Αρκεί βέβαια να γνωρίσουμε τον πολιτισμό μας πρώτα εμείς, γιατί εκεί είναι το πρόβλημα, η αλλοτρίωσή μας, Με αφορμή λοιπόν το μάθημα που καλούμαστε να κάνουμε μπορούμε να δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Απ' ό,τι βλέπω εσύ το κάνεις όπως πρέπει ως βίωμα και όχι ως στείρα ακαδημαϊκή πληροφόρηση. Οι φοιτητές σου έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν έναν άλλον κόσμο, να δουν ακόμη ένα παράδειγμα μιας προσωπικής στάσης, συμμετόχής και ευθύνης. Δεν σου πλέκω το εγκώμιο απλώς επισημαίνω πράγματα γιατί συχνά μου δίνεις την εντύπωση ότι αισθάνεσαι τη μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, αλλά αυτή είναι αν το καλοσκεφτείς και η εθνική μας μοναξιά, ερχόμαστε από πολύ μακριά και έχουμε αποδεκατιστεί στο δρόμο! Δεν είσαι λοιπόν εσύ η γραφική της υπόθεσης, οι άλλοι είναι που επιλέγουν την ιδιώτευση, επιλέγουν να είναι idiots. Α και κάτι τελευταίο: όταν λέω ότι κυρίαρχη ιδεολογία στα πανεπιστήμια είναι σήμερα ο ανέξοδος αριστερός ψευτοδιεθνιστικός λόγος δεν εννοώ τους φοιτητές, εννοώ τους διδάσκοντες. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Το τελευταίο που με έβγαλε από τα ρούχα μου ήταν η συγκέντρωση υπογραφών από Έλληνες πανεπιστημιακούς για την υποστήριξη του αμερικανοβρετανικού σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό. Ειδικά εμάς του Κυπρίους σε λίγο θα μας βάλουν να ζητήσουμε συγγνώμη για την τουρκική εισβολή. Ήδη μας θεωρούν εθνικιστές και φασίστες για τον αγώνα της ΕΟΚΑ κατά της Αγγλοκρατίας.Σταματώ εδώ γιατί θα πάρω φόρα και δεν θα σταματάω. Άσε που αν κάνεις κριτική στους ακαδημαϊκούς δασκάλους θεωρείσαι φθονερός επειδή μένεις απέξω από το "ναό της γνώσης". "Όσα δε φτάνει η αλεπού" δηλαδή. Άντε να τους πείσεις ότι σε τέτοιο χώρο ανθρωποφαγικό μη σώσουν και σε εκλέξουν.Ξέρω ότι εξακολουθείς να διαφωνείς μαζί μου σε πολλά, αλλά αυτό μου αρέσει γιατί με κρατάς σε εγρήγορση. Είναι κι αυτό δική μας παράδοση: η αντιπαράθεση στο πλαίσιο της εκκλησίας του δήμου, εν προκειμένω στο πλαίσιο των Φρυκτωριών, κάτι σαν τις δημηγορίες του Θουκυδίδη με αόρατο αλλά υπαρκτό το ακροατήριο των συναδέλφων.



Σε φιλώ



Τάσος